Uzak uzak bir ülkeye
bir kör gibi
götürdüler beni tutup elimden...
götürdüler beni tutup elimden...
G.Ungarettin
Friday, October 30, 2009
Komsu Siyam
Posta kutusunda her zamanki turden -bir sey yok-luk.
Sokak kedisiz sokak ne kadar yanlizsa o da o kadar yanliz hissetti kendini. Simdi yolun karsisindan ac bir kedi firlayip gelseydi suvariler gibi kosarak dort ayak miyavlaya miyavlaya yanina, ona biraz sut verseydi ne iyi olurdu. Sokak kedileride, sokak sakinleri kadar silimisti bu sehirden. Insan gormek icin buyuk alisveris merkezlerine, kedi gormek icinde Pet Shop’lara gitmek gerekiyordu ki hayvanat bahcesine bile giremicek kadar ozel degildi sokak kedileri. Gunu planlamaliydi. Daha erken olmasina ragmen plansiz bir gun olu bir gun olucakti. Onun icin, coktan ogrenmisti artik suprizler beklememesi gerektigini. Ne eski bir dost kapisinda ansiziz biticek, ne sokaktan mis gibi kokan hamsiciler gecicekdi nede citir simitciler. Ev telefonu bile alamamisti kendine, bir sonsuz bekleyis daha olmasin diye hayatinda. Eger ev telefonu olsaydi hic kimse olmasa annesi arardi, gunde en az uc defa. Ne yiyip ne icitigini sorardi, anlattigi ruyalarina guzel, ic rahatlatan tasvirler getirirdi annesi.
Hava karanlikti ve aslinda yapilicak seyler oyle belliydi ki . Dusunmek istemedi, ama kafasindan gecirmedende edemedi. Uye oldugu bir dunya club vardi; amazing yoga club, poetry club, salsa club, momy and me club, club, club, club….. Dusunmek istemedi bir kere daha kafasini cevirdi murdock st.’e dogru. Bu saatlerde artik Ups gelmis olmaliydi. Ortalarda hic ses yoktu. Kafasini whiteman’a cevirdi ve bir bardak sicak, bol tarcinli apple cider alip inancla butun gun bir siyam kedisini birde postaciyi beklemeye karar verdi .
Postaci hizla inerken Murdock’a dogru elindeki kedi mamalarina ve kedi tasmasina bakti gulumsedi. Belkide yan komsusu Iran’dan itrica etmis bir siyam kedisi idi. Gizli kacak yasiyordu, vatandas degildi, ne bu ulkenin ne de artik kendi ulkesinin, vize'si de yoktu, Lottari ile green cart'a bas vurmustu ama sonuc henuz alamamisti. Belki kirmizi bultenle araniyordu evsiz sokak kedilerini koruma dernegi tarafindan. Gulumsedi. Tam o sirada kafasini kaldirip gri bulutlarin nasilda yavasca hic beklenmedik bir suprizle usulca done done dagilmalarini izledi. Gulumsedi sonra bir daha gulumsedi….
Green Tea Before Bed
One more cup of green tea before bed. The warm sensation of drinking green tea makes me deal with the unbearable silence of my house, makes me appreciate life, makes me write a little more, and makes me read one more Blake poems. As I pour tea into my Chinese teacup I empty all the emotional roller coasters and recognize the value of life. Lately, all I need before the bed is to be grateful for the baby creature in my uterus, be pleased for my little baby girl, named Island, Ada and be receptive for the endless,and the biggest love he gives me.
Tonight, within the mood of green peace, I got to aware of how much I complain every single day in regards of my everyday routines. Anger, anger, anger, sorrow face, disgust, blame, hate, crashed mind, questioning, questioning my deep sorrow face in the mirror. Then, I get into “What is my fucking problem? “ types of cheap run away sentences whereas trying to get back to driving forces behind my existence? When my breath can only be warm with the power of love and passion where is my desperation comes from. As I am done with my peace bringig tea, I know now ever than before I should appreciate my spare time and really learn self motivation to become more productive in every way of life (even gardening…) I got the endless free time for the first time in my entire life and that has caused me produce 50 single-named poems in such a short period, couple short stories, and an unfinished painting. Lots of walk in the wood, watch the rain in my entrance balcony, cook super delicious walnut cakes and red snapper in oven. How could I ever manage to do all these without my harmless routines? I am learning to look inside of myself and get back loving things around me. It’s a Gaelic saying "Peace Walks on Love's Road."
My life is full of beauty; O.K sometimes it is scary, but always wonderful.
The all came out with a cup of green tea before bed....
What an unusual peaceful night....
Pazartesi' ye uyanis
Pazartesi
Hafta sonu hengamesinin arkasindan, yine en cok nefret ettigim Pazartesi. Sabahlarimin en guzel yani Ada’nin kosarak yatagima hoplayip usumus basini ve nerdeyse donmus yumak ellerini geceligimin tek yakasindan firlamis kolumun altina yuvarlana yuvarlana gommesi. Bu sabahta ayni sevimli duyguyu gecirerek icimde bir yerlerden uyandim derin uykumdan “En sevmedigim Pazartesi sabahlarini bile muthis kilabilicek tek baslangic bu olmali hayatimda” diyerek.
Ada bebegin bebek sevkatiyle beni uyandirmasindan sonra sira elbette Yuce adam’a gelicekti ki, yuce adamin konferans seyahatlerinden, sirketten, lab toplatilarindan, vs. iflas etmis bedenini uyandirmak icin Ada’nin minik basi kucuk kaliyordu. King yastigin uzerine cikmis pes eder ifadelerle bana bakarken Ada devreye yuce kadinin girmesi girekti. Sag ayagi disarda kaldigi icin usumus, sol ayagi yorganin icinde oldugu icin hala sicakligini korudugundan once kendi sicak ayakalarimi yuce adamin usumus ayakarina degdirerek sicaklik farki yaratmakla basladim operasyona. Gorunuse gore Ada bebegin mimik basindan daha cok ise yaramis olan bu taktik sonrasinda , bir kipirdanma basladi yuce adamin heybetli vucudunda. Bir sure sonra bu kipirdanmalar “himmmmm cekilin, uykum var, gec yattim zaten, sabah iki de yattim, yapmayinlara donussede gune bir an once baslamak icin sabirsizlanan ben ve Ada’nin israrli cabalariyla uyandirabildik yuce adami. Bir sure sonra uyandirma mucadelesi sevgi dolu bir aile bogusmasina donustu, artik bize oldukca kucuk gelen kar beyazi R. Lauren carsaflari ile kapli queen yatagimiz da. Ada aramizda taklalar atmaya ve yapabilicegi en sirin yuz ifadeleriyle bizleri mest etmesi ile gune baslamamiz yataktan bir saat gec kalkmamizla rotarlandi.
Hayatta ugraslarini degil ama yapicak zorunlu islerini , zorunlu yada isteyerek demek daha dogru olur, eksi doksandokuz’a indirerek dondurmus olan biri olarak bu rotarin beni etkilemedigi guzel bir gercek. Boyle zamanlarda dusunmesinin bile hic bitmesini istemedigim gercek; kaygisiz sabah gecikmelerimin bir zorunluluktan degilde secimlerimden dolayi olmus oldugudur.
Yataktan kalkmamizla, gune baslamamiz arasinda gecen isik hizi dir gunumuzu ikiye bolen. Hafta sonu yeni tadilati bitmis kucuk ebatli aile banyosuna once kim gidicek mucadelesi ardindan, Ada’nin dolu bezini kim degistiricek ve sabah dusunu kim aldiricak tartismalari (her seferinde onun ben olmasi gercegini de yazmadan gecemiyorum), sonrasinda apar topar evden cikmamiz, uzerimizi hizla giyinip. American yasam standartlarina uygun olan bir tarzda, fast food misali ayakta firtina misali bir seyler atitstirip once Ada bebegi day care kakhvaltisina sonra, Yuce adami her gun bekleyen kacinilmaz maratonuna yetistirmekle basliyor pazartesilerim ve butun hafta bu rutinle devamediyor.
Cyert Center' da zor gecen vedalasmadan sonra iyi eglenceler dileyip saglam bir kucaklasmanin arkasindan kendimi giris kapisina atiyor ve once siyah Mercedes R 350 aile arabasina bakiyorum sonra yolun diger tarafina. Kacilnilaz bir gercek beni arabaya dogru surukluyor; eve gelmek ve devam etmek uzere yarim kalmis bir sire daha kapisini acip calistiriyorum arabayi…
Eve varmadan once ismini cok sevdigim ‘ Crazy Mocha’ dan, malum icimdeki kucuk canlidan dolayi, decaf- to go grande kahve aliyorum, ustlelik tall olanla aralarinda yanlizca elli cent fark olmasina ragmen. Her sabah bankaya para yatirirmis gibi Crazy Mocha‘ya $1.75 yatiriyorum. Bir yandan bunun yilda ne kadar ettigini dusunmedende edemiyorum. Bu dusuceler icerisinde kahvemi almam finans’dan yada aile ekonomisinden cok ii anladigidimdan hic degil yanlica politic ve felsefi olarak bir seylerin yanlis gitigini dusundugum icindir.
Icimden kafé de oturmak geciyor. Buram buram sabah kahvesi kokulari icerisinde oturup bir seyler okumak newyork times karistirmak, magazin kurcalamak. Bir sure sonra gercekten istedigimin bu olmadigina kanat getirip. Raleigh 5520 sessizligi ve huzurunun cekiciligiyle yeniden arabama binip eve dogru iki blog sonra saga donuyorum.
Masamda yigilmis siir eskizlari. Onlara suclu gozlerle bakiyorum. Yapilicak daha onemli seylerim var neden pesimi birakmiyorsunuz gibi. Duzenli beslenmeye muhtac yatalak hastalar gibiler masamin uzerinde. Nefretle oturuyorum, soylene soylene ve birazda sorgulayarak; ne gereksiz sey siir yazmak, nerden bulasti bu illet kanima.. Oysa simdi oturup daha onemli oldugunu dusundugum, egitimine para harcayip okuyup mezun olmuslugumdan dolayi, design calismaliyim diye sucluyourum once siirleri sonra kendimi karsi koyamadigim icin.
Saat yeniden aksam bes’e dogru yaklasirken farkediyorum, telas icerisinde iki satir daha eklemeliyim zaman kalmadi, derken farkediyorum nefret ile oturdugum bu illetmis beni besleyen yasama dair. Ada kadar Siir de.
Hafta sonu hengamesinin arkasindan, yine en cok nefret ettigim Pazartesi. Sabahlarimin en guzel yani Ada’nin kosarak yatagima hoplayip usumus basini ve nerdeyse donmus yumak ellerini geceligimin tek yakasindan firlamis kolumun altina yuvarlana yuvarlana gommesi. Bu sabahta ayni sevimli duyguyu gecirerek icimde bir yerlerden uyandim derin uykumdan “En sevmedigim Pazartesi sabahlarini bile muthis kilabilicek tek baslangic bu olmali hayatimda” diyerek.
Ada bebegin bebek sevkatiyle beni uyandirmasindan sonra sira elbette Yuce adam’a gelicekti ki, yuce adamin konferans seyahatlerinden, sirketten, lab toplatilarindan, vs. iflas etmis bedenini uyandirmak icin Ada’nin minik basi kucuk kaliyordu. King yastigin uzerine cikmis pes eder ifadelerle bana bakarken Ada devreye yuce kadinin girmesi girekti. Sag ayagi disarda kaldigi icin usumus, sol ayagi yorganin icinde oldugu icin hala sicakligini korudugundan once kendi sicak ayakalarimi yuce adamin usumus ayakarina degdirerek sicaklik farki yaratmakla basladim operasyona. Gorunuse gore Ada bebegin mimik basindan daha cok ise yaramis olan bu taktik sonrasinda , bir kipirdanma basladi yuce adamin heybetli vucudunda. Bir sure sonra bu kipirdanmalar “himmmmm cekilin, uykum var, gec yattim zaten, sabah iki de yattim, yapmayinlara donussede gune bir an once baslamak icin sabirsizlanan ben ve Ada’nin israrli cabalariyla uyandirabildik yuce adami. Bir sure sonra uyandirma mucadelesi sevgi dolu bir aile bogusmasina donustu, artik bize oldukca kucuk gelen kar beyazi R. Lauren carsaflari ile kapli queen yatagimiz da. Ada aramizda taklalar atmaya ve yapabilicegi en sirin yuz ifadeleriyle bizleri mest etmesi ile gune baslamamiz yataktan bir saat gec kalkmamizla rotarlandi.
Hayatta ugraslarini degil ama yapicak zorunlu islerini , zorunlu yada isteyerek demek daha dogru olur, eksi doksandokuz’a indirerek dondurmus olan biri olarak bu rotarin beni etkilemedigi guzel bir gercek. Boyle zamanlarda dusunmesinin bile hic bitmesini istemedigim gercek; kaygisiz sabah gecikmelerimin bir zorunluluktan degilde secimlerimden dolayi olmus oldugudur.
Yataktan kalkmamizla, gune baslamamiz arasinda gecen isik hizi dir gunumuzu ikiye bolen. Hafta sonu yeni tadilati bitmis kucuk ebatli aile banyosuna once kim gidicek mucadelesi ardindan, Ada’nin dolu bezini kim degistiricek ve sabah dusunu kim aldiricak tartismalari (her seferinde onun ben olmasi gercegini de yazmadan gecemiyorum), sonrasinda apar topar evden cikmamiz, uzerimizi hizla giyinip. American yasam standartlarina uygun olan bir tarzda, fast food misali ayakta firtina misali bir seyler atitstirip once Ada bebegi day care kakhvaltisina sonra, Yuce adami her gun bekleyen kacinilmaz maratonuna yetistirmekle basliyor pazartesilerim ve butun hafta bu rutinle devamediyor.
Cyert Center' da zor gecen vedalasmadan sonra iyi eglenceler dileyip saglam bir kucaklasmanin arkasindan kendimi giris kapisina atiyor ve once siyah Mercedes R 350 aile arabasina bakiyorum sonra yolun diger tarafina. Kacilnilaz bir gercek beni arabaya dogru surukluyor; eve gelmek ve devam etmek uzere yarim kalmis bir sire daha kapisini acip calistiriyorum arabayi…
Eve varmadan once ismini cok sevdigim ‘ Crazy Mocha’ dan, malum icimdeki kucuk canlidan dolayi, decaf- to go grande kahve aliyorum, ustlelik tall olanla aralarinda yanlizca elli cent fark olmasina ragmen. Her sabah bankaya para yatirirmis gibi Crazy Mocha‘ya $1.75 yatiriyorum. Bir yandan bunun yilda ne kadar ettigini dusunmedende edemiyorum. Bu dusuceler icerisinde kahvemi almam finans’dan yada aile ekonomisinden cok ii anladigidimdan hic degil yanlica politic ve felsefi olarak bir seylerin yanlis gitigini dusundugum icindir.
Icimden kafé de oturmak geciyor. Buram buram sabah kahvesi kokulari icerisinde oturup bir seyler okumak newyork times karistirmak, magazin kurcalamak. Bir sure sonra gercekten istedigimin bu olmadigina kanat getirip. Raleigh 5520 sessizligi ve huzurunun cekiciligiyle yeniden arabama binip eve dogru iki blog sonra saga donuyorum.
Masamda yigilmis siir eskizlari. Onlara suclu gozlerle bakiyorum. Yapilicak daha onemli seylerim var neden pesimi birakmiyorsunuz gibi. Duzenli beslenmeye muhtac yatalak hastalar gibiler masamin uzerinde. Nefretle oturuyorum, soylene soylene ve birazda sorgulayarak; ne gereksiz sey siir yazmak, nerden bulasti bu illet kanima.. Oysa simdi oturup daha onemli oldugunu dusundugum, egitimine para harcayip okuyup mezun olmuslugumdan dolayi, design calismaliyim diye sucluyourum once siirleri sonra kendimi karsi koyamadigim icin.
Saat yeniden aksam bes’e dogru yaklasirken farkediyorum, telas icerisinde iki satir daha eklemeliyim zaman kalmadi, derken farkediyorum nefret ile oturdugum bu illetmis beni besleyen yasama dair. Ada kadar Siir de.
Subscribe to:
Posts (Atom)